Καθώς το περιβάλλον δεν είχε άλλο συνήγορο απέναντι στον άνθρωπο από τον ίδιο τον άνθρωπο, αποτέλεσε προνομιακό χώρο για την έκφραση του ανθρώπινου εθελοντισμού.Ο άνθρωπος που ενδιαφέρθηκε για το περιβάλλον έμαθε :1. να ξεπερνάει τον εαυτό του,2. να εννοεί το κοινό αγαθό, 3. να συμμερίζεται τα ανώνυμα και αδύναμα όντα που κατοικούν στη φύση.4. να αναγνωρίζει δικαιώματα και να σέβεται οντότητες που έχουν απαξιωθεί από την λογιστική εικόνα της οικονομικής ανάπτυξηςΟ εθελοντισμός για το περιβάλλον συνδυάστηκε :α. με την αναγνώριση δικαιωμάτων για τη φύση και συνεπώς β. με την πολιτική για την προστασία της.
Το πεδίο του περιβάλλοντος αναδείχθηκε σαν ένα πεδίο έκφρασης της δυσαρέσκειας του ανθρώπου απέναντι στην εκμεταλλευτική εμπορευσιμότητα. Μέσα στη σχέση του με το περιβάλλον ο εθελοντής έβρισκε την καταπιεσμένη πλευρά του εαυτού του από την κοινωνία, έβρισκε ένα συναδελφικό περιβάλλον με το οποίο αισθανόταν αλληλέγγυος και το οποίο δεχόταν και αυτό μια καταπίεση. Έτσι λοιπόν το πεδίο του περιβάλλοντος αναδείχθηκε σαν ένα πεδίο έκφρασης της δυσαρέσκειας του ανθρώπου απέναντι στην εκμεταλλευτική εμπορευσιμότητα, τον καταναγκασμό & την αλλοτριωτική δυναμική του συμφέροντος.Η ανθρώπινη ευαισθησία έπαιξε καταλυτικό ρόλο για την ανθρώπινη δυσαρέσκεια, για την εμπορευματοποίηση, και ως συμπάθεια για τη φύση.Οι πιο λεπτές αποχρώσεις της περιβαλλοντικής ευαισθησίας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ομαδοποίηση και τη δράση ανθρώπων γύρω από τη φύση. Αρχικά δεν υπήρχαν οικονομικά ενδιαφέροντα για μια τέτοια εθελοντική δραστηριότητα ούτε καν πολιτικά και κοινωνικά.Θα μπορούσε ωστόσο να βρούμε στις ζώνες των ψυχολογικών κινήτρων κάποιες αποχρώσεις αγάπης του ανθρώπου για τον εαυτό του στην αγάπη του για τη φύση.Μεταγενέστερα αναπτύχθηκε μια επαγγελματικοποίηση των σχέσεων του εθελοντισμού με το περιβάλλον. Μέσα από την επιστημονική εξειδίκευση τους οι ενασχολούμενοι με το περιβάλλον συνδύασαν και την επαγγελματική τους απασχόληση και την ανάγκη τους για έκφραση κοινωνική και προσωπική. Η γραφικότητα και το ιδιόρρυθμο μέσα από το οποίο προσεγγιζόταν ο εθελοντισμός, ο περιβαλλοντικός & οικολογικός πριν από δεκαετίες, αρχίζει και εκλείπει καθώς η κοινή γνώμη αναγνωρίζει πια στους εθελοντές, όχι μόνο ένα χαμηλό προφίλ ηρωισμού αλλά και το δικό της το συμφέρον για το μέλλον, την υγεία και την ποιότητα της ζωής.ΟΙ ΜΚΟ ως οργανώσεις εθελοντών αποτελούν φορείς :Απασχόλησης.Δημιουργικής προσωπικής έκφρασης. Κοινωνικής έκφρασης.
Ο εθελοντής άρχισε να καταξιώνεται και τελικά μπαίνει σε ένα νέο κύκλο κοινωνικών «πειρασμών εξαργύρωσης». Ο εθελοντής δεν είναι αναγκασμένος να είναι μονίμως στο περιθώριο, ωστόσο χρειάζεται ένα μέτρο σ’ αυτό το εκσυγχρονιστικό πλαίσιο για την εθελοντική ενασχόληση με το περιβάλλον και τη φύση. Ο εθελοντής αρχικά1.Ήταν μόνος του, ρομαντικός, και αποσπασματικός στη δράση. 2.Παρακολουθούσε τις δικές του προσωπικές δυνάμεις και δυνατότητες, επιχειρώντας να προσφέρει, αποκομμένος από άλλους που επίσης θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο.Αυτή η κατάσταση σταδιακά άλλαξε και άρχισε να διαμορφώνεται:ένα πλαίσιο συλλογικό, ένα πλαίσιο ομάδων και οργανώσεων που άρχισαν να δραστηριοποιούνται σε όλα τα θεματικά πεδία του εθελοντισμού, ανάμεσά τους και στο πεδίο του περιβάλλοντος. Σ’ αυτό διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο προσωπικότητες με κύρος, καθώς έδρασαν ως εθελοντές. Άτομα, όπως ο Τσίκο Μεντέζ που θυσίασε τη ζωή του για τη διάσωση του Αμαζονίου, αποτελούν πρότυπα για τη συλλογικοποίηση και για τη δημιουργία προτύπων.Παράλληλα μ’ αυτές τις περιπτώσεις πολλές σημαντικές ανθρώπινες παρουσίες άρχισαν να επικοινωνούν, να συντονίζουν τη δράση τους και τελικά να καταλήγουν σε συλλογικά σχήματα. Έτσι προέκυψαν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες δε σημαίνει ότι είναι αντικυβερνητικές. Σημαίνει όμως ότι δε διασυνδέονται με την κυβέρνηση, δεν λειτουργούν σαν εντολοδόχοι του κράτους αλλά λειτουργούν στο πλαίσιο και στο περιθώριο, στο χώρο της κοινωνίας των πολιτών.
21 Ιουλίου 2008,Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας,Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου